مردم فیلم محبوبشان را به باشگاه میلیاردی‌ها رساندند/ از «نذر بلیط» تا «سینمای سیار»
تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۹۸۲۷۶۶
خبر اکران فیلمِ روزِ سینمای ایران در شهر «دَلگان» سیستان‌وبلوچستان که دهان‌به‌دهان چرخید، سئوال‌های از سر تعجب بچه‌ها شروع شد. هیچ‌کدام باورشان نمی‌شد. وقتی پای پرده «سینمای سیار» نشستند، احساس غرور و خوشحالی خاصی داشتند که همزمان با بچه‌های سراسر کشور می‌توانند این فیلم را تماشا کنند.
مجله فارس پلاس؛ مریم شریفی: این روزها حال همه‌شان در جشن ورود به «باشگاه میلیاردی‌ها»، خوبِ خوب است چون این فقط جشن موفقیت یک فیلم نوجوانانه پرنشاط و امیدآفرین نیست بلکه جشن موفقیت یک حرکت مردمی هدفمند در حوزه فرهنگ و سینما برای حمایت از یک گروه فیلمسازی جوان و بی‌ادعا و درواقع، جشن آشتی بسیاری از خانواده‌ها با سینماست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
هزار شهر بدون سینما...
یکی از نشانه‌های خوش‌فکری اهالی منطقه پرواز ممنوع، توجه به شهرهای «بدون سینما» بود و از همان ابتدا به‌عنوان یکی از اهداف فروش این فیلم در نظر گرفته‌شد تا جایی‌که حتی پیش از شروع اکران در سینماهای سراسر کشور، تلاش برای فراهم کردن شرایط نمایش فیلم در این شهرها شروع شد. این سرمایه‌گذاری هوشمندانه با همکاری مشتاقانه فعالان فرهنگی این شهرها، تا اینجای کار نتیجه بسیار خوبی هم داشته‌است. کافی است بدانید طبق آخرین آمار ارائه‌شده، بیش از 66هزار نفر در شهرهای فاقد سینما از طریق «سینما سیار» به تماشای فیلم منطقه پرواز ممنوع نشسته‌اند و از فروش بالای 2میلیاردی فیلم (تا پایان هفته چهارم اکران)، سهم این شهرها 261میلیون تومان بوده تا با ما هم‌عقیده شوید.
آمارهای غیررسمی از وجود «هزار» شهر فاقد سینما در کشور حکایت دارد که یکی از آنها، شهر «دلگان» در جنوب غربی استان سیستان و بلوچستان است. حالا اما اگر از کودکان و نوجوانان این شهر بپرسید، لبخندبرلب می‌گویند همزمان با بچه‌های تهران و اصفهان و مشهد و... یکی از فیلم‌های روی پرده این روزهای سینمای ایران را تماشا کرده و در لذتش سهیم شده‌اند.
نماهایی از شهر «دلگان»
از تهران تا «دَلگان»؛ 1725 کیلومتر با یک فیلم
ماجرای اکران فیلم سینمایی منطقه پرواز ممنوع در شهر کوچک و محروم دلگان با پیگیری‌های یک خانم معلم فعال کلید خورد. «زهره دوستی» 8 سال قبل برای کمک‌رسانی موقتی به یک گروه جهادی به دلگان رفته بود اما آنقدر صمیمیت از مردم آنجا دید که با خانواده‌اش در این شهر ماندگار شد. او می‌گوید: «درباره فیلم منطقه پرواز ممنوع و تاثیرگذاری مثبتش روی کودکان و نوجوانان زیاد شنیده‌بودم. به همین دلیل به ذهنم رسید در حاشیه نمایشگاه کتابی که در هفته کتابخوانی برگزار کرده‌بودیم، این فیلم را برای دانش‌آموزان اکران کنیم. پیگیری‌هایم را شروع کردم و از طریق خواهرم که سال‌هاست در فعالیت‌های جهادی مشارکت دارد، توانستم یکی از دوستانی را که در زمینه اکران مردمی این فیلم فعالیت داوطلبانه می‌کند، پیدا کنم. ایشان هم مرا به مسئول اکران فیلم معرفی کرد و مقدمات کار فراهم شد.
دلگان سینما ندارد و ما برای اکران فیلم فقط می‌توانستیم روی سینمای سیار حساب باز کنیم. اما یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن، هزینه انتقال تجهیزات سینمای سیار به دلگان بود. نزدیک‌ترین جایی که تجهیزات سینمای سیار را در اختیار داشت، 10 ساعت با دلگان فاصله داشت و هزینه زیادی برای جابه‌جایی این تجهیزات نیاز بود. دلمان می‌خواست فیلم را با بیشترین مخاطب اکران کنیم اما می‌دانستیم اگر بحث بلیط فروشی مطرح شود، با توجه به شرایط اقتصادی خانواده‌های این شهر، بسیاری از بچه‌ها نمی‌توانند هزینه بلیط را بپردازند و به‌این‌ترتیب از تماشای فیلم محروم خواهند شد. بنابراین اصلاً این موضوع را مطرح نکردم و باز هم از دوستمان در ستاد اکران مردمی فیلم کمک خواستم. به لطف خدا، با تدبیر ایشان و با کمک مردمان خیّری که حامی فیلم‌های ارزشی هستند، هزینه مورد نیاز برای اکران فیلم در شهر دلگان فراهم شد.»
اکران فیلم «منطقه پرواز ممنوع» در شهر دلگان از طریق سینمای سیار
فیلمِ روز سینمای کشور در شهر بدون سینما؟! مگر می‌شود؟!
«خبر اکران فیلم روز سینمای ایران در دلگان که دهان‌به‌دهان چرخید، سئوال‌های از سر تعجب بچه‌ها شروع شد. هیچ‌کدام باورشان نمی‌شد. گفتم: تلویزیون را ببینید. تبلیغ‌های فیلم منطقه پرواز ممنوع دارد پخش می‌شود. الان فیلم در تمام شهرها روی پرده سینماهاست. وقتی هم پای پرده سینمای سیار نشستند، یک احساس غرور و خوشحالی خاصی داشتند که همزمان با بچه‌های سراسر کشور می‌توانند این فیلم را تماشا کنند. آنجا یک بار دیگر معلوم شد چقدر جای سینما در شهرهایی مثل دلگان خالی است.»
خانم معلم با ایده جذابش توانست معادل چندین اکران در سینماهای مرکزی پایتخت برای این فیلم نوجوانانه، مخاطب جذب کند: «در 2 روز و 10 سانس اکران سینمای سیار، 900 نفر در دلگان به تماشای فیلم منطقه پرواز ممنوع نشستند. علاوه‌بر دانش‌آموزان پایه سوم تا دوازدهم مجتمع آموزشی خودمان، دانش‌آموزان تمام مدارس دلگان هم تماشاگر این فیلم بودند. 2 اکران عمومی هم برای مردم شهر داشتیم.»
خانم! حالا می‌دانیم چطور درس بخوانیم
زهره دوستی که در مقام معاون پرورشی هم فعالیت می‌کند، از شور و هیجان بچه‌ها هنگام تماشای فیلم و بعد از آن اینطور می‌گوید: «بعد از تماشای فیلم، نظر بچه‌ها از گروه‌های مختلف سنی را جویا شدم. فیلم به تقویت روحیه و انگیزه همه آنها منجر شده‌بود. واقعیت این بود که هیچ‌کدام تا قبل از آن تصور نمی‌کردند بچه‌های هم‌سن‌وسالشان بتوانند کارهای به این بزرگی انجام دهند. فیلم انگار یک مصداق عینی پیش چشمشان قرار داده‌بود. بعد از تماشای فیلم، احساس غرور ملی در آنها تقویت شده و انگیزه پیدا کرده‌بودند. می‌گفتند: خانم! حالا دیگر می‌دانیم چطور باید درس بخوانیم. متوجه شدیم هرکدام از ما چقدر می‌توانیم در جامعه اثرگذار باشیم. حالا راه و هدفمان را پیدا کرده‌ایم.
اما بچه‌های پایه دوازدهم مدرسه ما که آخرین گروهی بودند که فیلم را تماشا کردند، شاید خاص‌ترین مخاطبان این فیلم بودند. روز بعد که با آنها صحبت می‌کردم، از برداشت‌های متفاوتی که از فیلم داشتند، متعجب شدم. بحث ولایت‌پذیری، پررنگ‌ترین درسی بود که آنها از فیلم گرفته‌بودند. انگیزه‌های انقلابی، حماسی، مذهبی و سیاسی که تحت‌تاثیر فیلم در وجود آنها تقویت شده‌بود هم برایم خیلی جالب بود. با خودم می‌گفتم: این بچه‌ها فقط یک فیلم سینمایی دیده‌اند اما هرکدامشان می‌توانند اندازه یک انشای مفصل درباره تاثیرات آن حرف بزنند. این، اثرگذاری سینما بر ذهن مخاطب نوجوان را نشان می‌دهد. ان‌شاءالله گروه سازنده فیلم منطقه پرواز ممنوع توفیق داشته‌باشند این راه را ادامه دهند. از دوستانی هم که کمک کردند این فیلم در شهر دلگان اکران شود، تشکر می‌کنیم.»
بچه های کانون قرآن «فالق» در مشکین دشت کرج
«مشکین دشت» سینما ندارد اما حامی فیلم‌های ارزشی، تا دلت بخواهد...
یکی از زیباترین حمایت‌ها از فیلم قابل احترام این روزهای سینمای ایران توسط کودکان و نوجوانان «مشکین دشت» در شهر کرج رقم خورد؛ منطقه‌ای که در فهرست شهرهای فاقد سینما قرار دارد. بچه‌های خانه قرآن «فالق» در این شهر برای موفقیت این فیلم نذر جالبی کردند. «فاطمه کبودبند» مدیر این مرکز قرآنی در این باره می‌گوید: «وقتی از ساخته‌شدن فیلم منطقه پرواز ممنوع مطلع شدم، احساس کردم باید برای حمایت از فیلم حرکتی انجام دهم. این فیلم شاید برای اولین بار در سینمای کشور، به مسائل روز نوجوانان جامعه پرداخته و تلاش کرده در مقابل هجمه شدید دشمن به روح و فکر نوجوانان ما که ازطریق ساخت فیلم‌ها و بازی‌های هدفمند پیاده می‌شود، محتوای سالم و جذابی برای آنها آماده کند.
آن روز وقتی به خانه قرآن رفتم، به بچه‌های کلاس که هم‌سن‌وسال بچه‌های فیلم هم هستند، گفتم بچه‌ها چنین فیلمی ساخته شده. در درجه اول بیایید دعا کنیم و از خدا بخواهیم فیلم موفق شود و افراد زیادی به دیدن آن بروند. اساساً معتقدم این فیلم فقط برای بچه‌ها ساخته نشده بلکه خانواده‌ها هم باید به تماشای آن بنشینند. فیلم با پدران و مادران هم حرف دارد. اگر آنها بدانند چطور با فرزندان نوجوانشان رفتار کنند و چطور از آنها حمایت کنند، این بچه‌ها هم در این سن حساس، از وضعیت ناخوشایندی که امروز گرفتار آن هستند، رها می‌شوند.»
بسته بندی «آجیل نذری» برای موفقیت فیلم توسط بچه های کانون قرآن «فالق» در «مشکین دشت» کرج
«آجیل نذری» حافظان کوچولوی قرآن برای موفقیت فیلم
خانم مربی که دست پر به خانه قرآن رفته‌بود، حافظان کوچولوی قرآن را برای حمایت از فیلم به یاری طلبید: «به بچه‌ها گفتم: بچه‌ها فکر می‌کنید چطور می‌تونیم به این فیلم کمک کنیم؟ یکی گفت: براشون دعا کنیم. دیگری گفت: میشه براشون نذر کنیم و... از قبل به یک کار دسته‌جمعی که بچه‌ها هم بتوانند در آن مشارکت کنند، فکر کرده‌بودم. گفتم: به نظرتون آجیل مشکل‌گشا چطوره؟ کلی ذوق کردند و با خوشحالی برای کمک به آماده‌کردن این نذری اعلام آمادگی کردند. خلاصه همگی دور سفره‌ای نشستند و خودشان آجیل‌ها را بسته‌بندی کردند.
گفتم: بچه‌ها ما می‌خوایم یک کاری انجام بدیم که دل امام زمان(عج) شاد بشه. خودشان باقی ماجرا را متوجه شدند. همان‌طور که آجیل‌ها را بسته‌بندی می‌کردند، دعای سلامتی امام زمان(عج) را می‌خواندند و برای موفقیت فیلم صلوات می‌فرستادند. آن روز بچه‌ها 40 بسته آجیل آماده کردند و هرکدام چند بسته برداشتند تا در جایی که خودشان تشخیص می‌دهند، پخش کنند. فردایش یکی از بچه‌ها گفت: یکی از بسته‌ها رو به یک پیرمرد دادم، اون یکی رو به آقایی که کارش جمع کردن نان خشک بود، یکی رو هم به یک پسربچه...»
فاطمه کبودبند اما در مسیر حمایت از فیلم، به این کار معنوی بسنده نکرد و به‌صورت عملی هم وارد میدان شد: «چند روز بعد تصمیم گرفتیم بچه‌ها را به تماشای فیلم ببریم. مشکین دشت سینما ندارد و فقط یک سالن خصوصی نمایش فیلم در یکی از مراکز بزرگ خرید شهر ساخته شده است. ما یک سانس این سالن را برای حضور بچه‌های کانون رزرو کردیم. در پیام دعوت از بچه‌ها، به خانواده‌هایشان هم تاکید کردیم حتماً همراه بچه‌ها به سینما بیایند. در این میان، پدر چند نفر از بچه‌های ما هم از رزمندگان عزیز مدافع حرم هستند که از آنها به‌طور ویژه دعوت کردیم و گفتیم حتماً باید در کنارمان باشند. جالب است بدانید یکی از این بزرگواران اتفاقاً هم‌اسم آقا مصطفای فیلم هم هستند. دقت که کردم، ایشان تمام فیلم را با چشمان اشکبار تماشا کردند...»
*شور و نشاط دانش آموزان مدرسه «امیرالمومنین(ع)» در «مشکین دشت» کرج از تماشای فیلم «منطقه پرواز ممنوع»
سینما نداریم اما از تماشای فیلم محبوبمان محروم نمی‌مانیم
«وقتی از خانواده بچه‌ها دعوت کردیم برای تماشای فیلم منطقه پرواز ممنوع ما را همراهی کنند، با استقبال خوبشان دلگرممان کردند. اینطور بود که در کمتر از سه چهار ساعت، 130 نفر برای تماشای فیلم اعلام آمادگی کردند. ما هم تلاش کردیم شرایط را به‌گونه‌ای فراهم کنیم که تعداد بیشتری بتوانند به سینما بیایند، هیچ‌کس به‌لحاظ مالی تحت‌فشار قرار نگیرد و به این دلیل از تماشای فیلم محروم نشود. برای این منظور علاوه‌براینکه با رایزنی با مدیریت سالن سینما، تخفیف 50 درصدی در هزینه بلیط گرفتیم، از محل پس‌انداز کانون قرآنی هم مبلغی به این برنامه اختصاص دادیم و به‌این‌ترتیب، هزینه بسیار کمی برعهده خانواده‌ها قرار گرفت.
آن شب وقتی به خانه برگشتم و خبر موفقیت فیلم در فروش بالای یک میلیارد را از تلویزیون شنیدم، خیلی خوشحال شدم. با خودم گفتم: فروش فیلم با وجود این تخفیف گرفتن‌ها و این پول‌های اندک 5 و 3 هزار تومانی به یک میلیارد تومان رسیده. اگر قرار بود مثل باقی فیلم‌ها برای تماشایش بلیط‌های 10 و 15 هزار تومانی تهیه شود، فروشش چقدر می‌شد؟ به اعتقاد من، همین دل‌های پاک بچه‌ها و دعاهایشان است که زمینه‌ساز موفقیت فیلم شده و می‌شود.»
خانم مربی دغدغه‌مند مشکین‌دشتی برای گسترش دایره تماشاگران فیلم مورد اعتمادش از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کند: «در روزهای اخیر خوشبختانه امکان تماشای فیلم برای گروهی از دانش‌آموزان شهر هم از طریق سینمای سیار فراهم شد. چند روز قبل هم، اهالی یکی از هیئت‌های بزرگ مشکین دشت از من خواستند پیگیری‌های لازم را برای نمایش فیلم در محل هیئتشان از طریق سینمای سیار انجام دهم. ان‌شاءالله تعداد زیادی از همشهریان هم به همت این هیئت به تماشای این فیلم خواهند نشست.»
سنگ‌تمام فعالان فرهنگی «لرستان» برای حمایت از سینمای ارزشی
اکران‌های پرشور فیلم منطقه پرواز ممنوع در استان لرستان هم نتیجه دغدغه‌مندی فعالان فرهنگی استان بود که «پروین حافظی» یکی از تاثیرگذارترین آنها محسوب می‌شود. او که علاوه‌بر تدریس در دانشگاه، به‌عنوان معلم دانش‌آموزان مقطع متوسطه اول در مدارس شهر خرم‌آباد هم فعالیت دارد، از جرقه‌ای که باعث شد در مسیر حمایت از فیلم منطقه پرواز ممنوع قرار بگیرد، اینطور می‌گوید: «من اغلب اوقات با نوجوانان سر و کار دارم و با توجه به صمیمیتی که با بچه‌ها دارم، از علایقشان با من صحبت می‌کنند. در این میان، شاهد تأثیرپذیری بچه‌ها از فیلم‌های خارجی هستم؛ تاثیراتی که اغلب منفی است. آنها از فیلم‌هایی تعریف می‌کنند که سنخیتی با فرهنگ ما ندارد و به روح و روان بچه‌ها هم آسیب می‌زند؛ فیلم‌هایی که اغلب خشونت و زد و خورد در آنها بسیار پررنگ است. این موضوع همیشه برای من دغدغه بود تا اینکه فیلم منطقه پرواز ممنوع اکران شد. من قبلاً با جشنواره عمار در زمینه اکران مردمی فیلم‌های این جشنواره همکاری داشتم. بنابراین به تماشای فیلم رفتم و خوشم آمد. از همان موقع همراه با دوستانی که عضو ستاد مردمی جشنواره عمار در استان لرستان هستند، فعالیت‌هایمان را برای تبلیغ این فیلم در مدارس و مساجد شهرهایی مثل خرم‌آباد و بروجرد که سینما دارند، شروع کردیم. در این میان، شهرهای دورود و الیگودرز هم دارای سینمای خصوصی هستند. خوشبختانه با تلاش‌های نماینده‌های ستاد مردمی جشنواره عمار در این شهرها در جلب نظر سینماداران، سینماهای این دو شهر هم به جمع سینماهای اکران‌کننده این فیلم ملحق شدند.
هدف بعدی ما، شهرهای فاقد سینما در استان بود؛ شهرهایی مانند معمولان، پلدختر، الشتر، دوره چگنی، نورآباد و... در این شهرها هم خود مردم و فعالان فرهنگی و افراد دغدغه‌مند پای کار آمده‌اند و با پیگیری فراوان، یکی‌یکی دارند مقدمات اکران فیلم را از طریق سینمای سیار در شهرشان فراهم می‌کنند.»
*437نفر از نوجوانان شهر سیل زده «معمولان» به تماشای فیلم «منطقه پرواز ممنوع» نشستند
«نذر بلیط»، پویش «مهمان من باش» و 200 تماشاگر خاص
خانم معلم اما به این فعالیت‌ها اکتفا نکرد و دست روی نقطه‌ای گذاشت که می‌توان گفت هدف اصلی سازندگان فیلم منطقه پرواز ممنوع هم بوده: «با رایزنی‌هایی که با آموزش‌وپرورش استان داشتیم، بخشنامه‌ای به مدارس ارسال شد که براساس آن، اعزام دانش‌آموزان برای تماشای این فیلم، به‌عنوان فعالیت فوق‌برنامه مدارس محسوب می‌شود. به‌این‌ترتیب همه مدارس مجاز هستند تماشای این فیلم را در برنامه‌های اردویی خود بگنجانند.»
پروین حافظی و دوستانش خوب می‌دانستند با وجود همه تلاش‌هایشان، در این میان دانش‌آموزان مشتاقی هستند که شرایط اقتصادی مانع از همراهی‌شان با این اردو و باعث محرومیتشان از تماشای این فیلم پرنشاط و ارزشمند خواهد شد. پس آستین‌هایشان را برای حمایت از آنها هم بالا زدند: «ما یک گروه جهادی داریم که به مناسبت‌های مختلف فعالیت‌های متنوعی انجام می‌دهیم و افرادی هم که نسبت به ما آشنایی و اعتماد دارند، با کمک‌های نقدی‌شان همیشه از کارهای جهادی ما حمایت می‌کنند؛ کمک‌هایی که گرچه در ظاهر کوچک به نظر می‌آید اما بسیار ارزشمند و گره‌گشاست. این بار هم فراخوانی تهیه کردم و در آن نوشتم: بیایید هر کدام از ما یک دانش‌آموز مناطق محروم استان را به تماشای فیلم منطقه پرواز ممنوع مهمان کنیم. اسم این پویش را هم «مهمان من باش» گذاشتیم. فراخوان را در گروه‌ها و کانال‌های فضای مجازی منتشر کردیم اما راستش را بخواهید، خود من نگاه و تصورم این بود که کسی برای حمایت سینما وارد میدان نمی‌شود. اما استقبال و حمایت مردم دغدغه‌مند از این پویش واقعاً فراتر از انتظار ما بود. در 3 روز اجرای این پویش که به «نذر بلیط» هم معروف شد، توانستیم 160 دانش‌آموز کم‌بضاعت و بی‌بضاعت را به تماشای فیلم مهمان کنیم. علاوه‌براین، با رایزنی‌هایی که صورت گرفت، برخی ادارات استان هم به پویش ما ملحق شدند و با کمک‌های آنها در مجموع، هزینه بلیط 200 دانش‌آموز کم‌بضاعت تأمین شد.»
123نفر از نوجوانان مسجد امام صادق(ع) و مسجد امام علی(ع) در محله «اسدآبادی» تماشاگر فیلم شدند
سینما سیار می‌خواهید؟ سالنش با ما
«با رایزنی‌هایی که با اتحادیه مؤسسات قرآنی اداره تبلیغات اسلامی استان داشتیم، توافقات درون‌سازمانی شکل گرفت و قرار شد این مؤسسات هم قرآن‌آموزان خودشان را به تماشای فیلم منطقه پرواز ممنوع ببرند.»
ارتباط با این نهاد مذهبی فرهنگی، برکات دیگری هم برای حرکت خودجوش فعالان فرهنگی استان در مسیر حمایت از یک فیلم انقلابی و ارزشی داشت: «از آنجا که مسئول تشکل‌ها، کانون‌ها و هیئات دینی اداره تبلیغات اسلامی لرستان خودشان فیلم را تماشا کرده و بر محتوای ارزشمند و جذابیت آن برای گروه سنی کودک و نوجوان صحه گذاشته‌بودند، به ما اعلام کردند مناطقی که درخواست اکران فیلم از طریق سینما سیار دارند را به ایشان و همکارانشان معرفی کنیم تا هرکجا برای اکران فیلم به سالن نیاز داشتند، این دوستان کار هماهنگی سالن را انجام دهند. به‌این‌ترتیب، مناطق فاقد سینما دیگر دغدغه هزینه اجاره سالن برای اکران فیلم از طریق سینما سیار نخواهند داشت. خوشبختانه تا امروز در چند نقطه از استان، فیلم به همین ترتیب اکران شده است.»
خانم حافظی اضافه می‌کند: «باید از زحمات دبیر ستاد ساماندهی جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی لرستان (قرارگاه فرهنگی اجتماعی صاحب‌الأمر(عج)) هم تشکر کنم که با حمایت‌هایشان، نقش بسزایی در تسهیل کار ستاد مردمی اکران فیلم منطقه پرواز ممنوع در استان داشتند.»
*استقبال دانش آموزان مدرسه شبانه روزی عشایری «زینب کبری(س)» در شهر خرم آباد از فیلم «منطقه پرواز ممنوع»
فیلم خوب ایرانی باشد، بچه‌ها سراغ فیلم‌های خارجی نمی‌روند
«روزی که قرار شد شاگردان خودم به تماشای فیلم منطقه پرواز ممنوع بروند، با توجه به پیشینه ذهنی که از علاقه آنها به فیلم‌های خارجی داشتم، تمام مدت این دغدغه با من بود که نکند با فیلم ارتباط برقرار نکنند. حتی وقتی گفتم: بچه‌ها می‌خوایم بریم سینما، گفتند: خانم! میشه اون فیلم خارجی که براتون تعریف کردیم رو پخش کنند؟!... اما بعد از تماشای فیلم، خیلی خوشحال بودند. می‌گفتند: داستان فیلم اصلاً اون چیزی که از تیزرهای فیلم حدس زده‌بودیم، نبود. خیلی جذاب بود. خانم! یک بار دیگه ما رو ببرید سینما فیلم رو ببینیم.»
پروین حافظی حالا بیشتر از قبل اطمینان دارد که اگر فیلم خوب، باکیفیت و جذاب ایرانی برای گروه سنی کودک و نوجوان ساخته‌شود، آنها حتماً با آن فیلم ارتباط برقرار می‌کنند و آن را به فیلم‌های خارجی ترجیح می‌دهند. خانم معلم می‌خندد و در ادامه می‌گوید: «یکی از دانش‌آموزان تعریف می‌کرد: وسط فیلم، یکی از بچه‌ها گفت: فکر کنم «نصیر» توی آتش‌سوزی مرد... این رو که شنیدیم، همه زدیم زیر گریه. بعد که دیدیم نصیر زنده‌ست، همان‌جا روی صندلی‌های سینما کسی رو که همچین پیشگویی کرده‌بود، حسابی زدیم... خیلی خوشحال شدم که بچه‌ها فیلم و شخصیت‌هایش را دوست داشتند و با آنها ارتباط برقرار کرده‌بودند. سایر معلمان مدرسه هم می‌گفتند شاگردانشان خیلی فیلم را دوست داشتند و از تماشایش لذت برده بودند.»
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: فیلم سینما سینمای ایران اکران منطقه پرواز ممنوع نوجوان سینمای نوجوان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۹۸۲۷۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرگذشت غم‌انگیز نخستین زن بازیگر سینمای ایران
دهم اردیبهشت‌ماه سالروز درگذشت بازیگری است که نه تنها به عنوان نخستین هنرپیشه زن ایرانی شناخته می‌شود بلکه از منظری دیگر او را اولین قربانی در ناتوانیِ بومی کردنِ تفکر مدرن در سینمای ایران می‌دانند. صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد بازیگر فیلم «دختر لر» پس از نقش‌آفرینی در نخستین فیلم خود آنقدر سختی دید که هرگز حاضر به تکرار این تجربه نشد.
نام روح‌انگیز سامی‌نژاد که متولد سال ۱۲۹۵ در کرمان بود، با بازی در نقش «گلنار» در فیلم «دختر لُر» برای همیشه در تاریخ سینمای ایران باقی مانده است. «دختر لر» نخستین اثر ناطق سینمای ایران است و در سال ۱۳۱۲ توسط خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا ساخته شد.
با پخش «دختر لر» در سینماها که با استقبال فراوانی هم روبرو شد، سامی‌نژاد به شهرت رسید، اما بعد سرنوشت بسیار تلخی پیدا کرد.
فریدون جیرانی سال ۱۳۸۹ در دورانی که پخش یک مصاحبه با فریماه فرجامی بعد از سال‌ها بی‌خبری و با تصاویری تکان‌دهنده از این ستاره سال‌های دور سینما واکنش‌های تندی را به دنبال داشت، در مطلبی بیان کرد: زندگی بازیگران در سینمای ایران تلخ است و این فقط مربوط به سال‌های پس از انقلاب نیست. از ابتدای ورود سینما به ایران این سرگذشت تلخ تکرار شده است. ۱۳ اردیبهشت سال ۱۳۷۶ یک روز صبح به دفتر مجله سینما زنگ زدند و گفتند روح‌انگیز سامی‌نژاد مُرده است. من تا آن روز فکر می‌کردم روح‌انگیز سامی‌نژاد باید سال‌ها پیش مرده باشد.
به خانه خواهرش عالیه زند تبریزی زنگ زدم و دیدم خبر درست است. رفتم خانه عالیه زند تبریزی و فهمیدم سامی‌نژاد بعدازظهر چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۷۶ در سن ۸۶ سالگی در تنهایی مرده و روز پنج‌شنبه ۱۱ اردیبهشت در قطعه ۳۴ ردیف ۴۴ شماره ۴۶ در جایی گمنامی خاک شده است. رختخواب سامی‌نژاد وسط خانه بود. تنها میراث این اولین بازیگر سینما یک کیسه نایلونی بود و داخل آن یک بسته سیگار، یک شناسنامه و بروشور تانشده «دختر لر».
این کارگردان سینما همچنین گفته بود: من قبل از دیدن این میراث، تصویر سامی‌نژاد را در فیلم تهامی‌نژاد دیده بودم که گریه می‌کرد و دیگر هیچ. «ایران قادری» که یک روز سرشناس‌ترین بازیگر تماشاخانه تهران بود، چه شد؟ چگونه مُرد؟ چه کسی خبر داشت؟ و خیلی‌های دیگر. ریشه سرگذشت تلخ بازیگران در سینمای ایران را باید در جامعه‌ای جستجو کرد که نتوانسته است تفکر مدرن را بومی کند و در خود حل نماید. متاسفانه اولین قربانیان این ناتوانی بازیگران زن سینما بودند.
عباس بهارلو – مورخ و پژوهشگر سینما – در سال ۱۳۸۱ مطلبی درباره این بازیگر نوشته بود که در بخش‌هایی از آن آمده است: وقتی در سال ۱۳۱۲ فیلمِ «دختر لر» ساخته مشترک خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا، که صدیقه سامی‌نژاد در آن نقش «گلنار» را بازی می‌کرد، در تهران نمایش داده شد، در میان مردمی که برای بار نخست سیمای یک زن ایرانی را بر پرده سینما دیده بودند واکنش‌های ناگواری برانگیخت، که به‌درستی روشن نیست ــ و احتمالاً هیچ‌گاه نیز معلوم نخواهد شد ــ که آیا خانم صدیقه سامی‌نژاد تصوری از آن واکنش‌ها در ذهن داشته است یا خیر، و آیا اگر می‌داشت حاضر به ایفای نقش در آن فیلم می‌شد؟
گفته می‌شود که در آن مقطع آوانس اوگانیانس نیز کوشش‌هایی را در زمینه ساخت فیلم انجام می‌داد و در این‌باره بهارلو ادامه داده است: به‌موازات فعالیت‌های سخت‌کوشانه اوگانیانس در ایران، عبدالحسین سپنتا و خان‌بهادر اردشیر ایرانی نیز برای ساختن نخستین فیلم مشترک در هندوستان در جست‌وجوی بازیگر زنی بودند که زبان فارسی بداند و نقش «گلنار» را در فیلم «دختر لر» بازی کند. تا قبل از دوره پهلوی‌ِ اول بازی زنانِ مسلمان در نمایش‌ها و تعزیه‌ها ممنوع بود و بازیگران زنی که در این سال‌ها در فیلم‌های اوگانیانس و مرادی ایفای نقش می‌کردند مانند مادام سیرانوش، لیدا ماطاوسیان، ژاسمین ژوزف، زما اوگانیانس و آسیا قسطانیان (کوستانیان) از بانوان ارمنی بودند که اکثر آنها از صحنه تئاتر به سینما آمده بودند، به‌همین دلیل موانع کم‌تری بر سرِ راه خود داشتند.
سپنتا موفق شد صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد، همسر یکی از کارکنان کمپانی امپریال فیلم بمبئی، را که از سیزده سالگی از کرمان به هندوستان رفته بود مجاب کند و با این توضیح که نام او به‌عنوان نخستین بازیگر زن در تاریخ سینمای ایران ثبت خواهد شد ــ که شد ــ موافقت او و شوهرش، دماوندی، را برای بازی در فیلمش جلب کند. بدین ترتیب گروه هندی ـ ایرانی عبدالحسین سپنتا و اردشیر ایرانی کار خود را در هندوستان آغاز کرد. «دختر لر» نخستین بار در سی‌ام آبان ۱۳۱۲ در دو سینمای مایاک (دیده‌بان) و سپه بر پرده آمد، و نمایش آن، سال بعد از دوم مردادماه ۱۳۱۳ در سینما مایاک تکرار شد، و پس از یک ماه از چهارم آذر نمایش آن در سینما سپه به مدت پنجاه روز ادامه یافت.
سپس با یک دو هفته وقفه در همین‌سینما از نو بر پرده رفت. استقبال از فیلم بسیار پُرشور بود و حتی «مادر بزرگ‌های خیلی پیر» هم رفتند تا سرگذشت «دختر لر» را به‌چشم ببینند. ایفای نقش گلنار در «دختر لر» موجب شد که صدیقه سامی‌نژاد چنان انگشت‌نما و زبانزد خاص و عام شود که هم با دشنام روبرو شد و هم با تشویق برخی مردم در شهرهای مختلف.
سامی‌نژاد در سال ۱۳۴۹ یعنی ۳۷ سال پس از نمایش «دختر لر»، در مستندی از محمد تهامی‌نژاد با نام «سینمای ایران از مشروطیت تا سپنتا» حضور یافت و به روایت زندگی دشوار و پر از رنج خود پرداخت.
از تهامی‌نژاد نقل شده است: اغلب به‌طور کنترل‌نشده‌ای می‌خندید و در حالی‌که اشک در چشمانش حلقه زده بود به من گفت که هنگام اقامت در هند ایرانی‌های متعصب او را مورد ضرب‌وشتم قرارمی‌دادند و حتی بطری به‌طرفش پرتاب می‌کردند. به‌طوری‌که همواره مجبور بود همراه با محافظ از استودیو امپریال فیلم خارج شود.
درباره این چهره مستند دیگری با نام «روح‌انگیز سامی‌نژاد» به کارگردانی مجید فدایی نیز ساخته شده که در ارتباط با زندگی نخستین بازیگر زن سینمای ایران و ایفاگر نقش «دختر لر» است.
سامی‌نژاد در حالی در ۸۰ سالگی از دنیا رفت که خاطرات زیادی از دورانی که «دختر لر» ساخته شد و حواشی پیرامون آن بازگو نشد. فریدون جیرانی که مطالعات زیادی درباره تاریخ سینما دارد، با بیان اینکه چنین اتفاقی فقط مختص نخستین بازیگران سینما نبوده، در مصاحبه‌ای با ایسنا گفته بود: بسیاری از بازیگران سینما، حرف و تاریخ سینما را با خود به زیر خاک بردند. من بار‌ها به آنها گفته بودم که اجازه بدهید این اطلاعات به نسل‌های دیگر انتقال داده شود، اما بسیاری از آنها به این موضوع توجه نکردند.
قدیمی‌های معروف، بریده‌اند و سعی می‌کنند که صحبت نکنند، چون معتقدند سال‌ها به آنها بی‌لطفی شده است و دل پرگلایه‌ای دارند. مثل ناصر ملک مطیعی که من یک بار از او دعوت کردم تا به خانه سینما بیاید و درباره «چهارراه حوادث» (فیلمی به کارگردانی ساموئل خاچیکیان) صحبت کند و هرچه اصرار کردم موافقت نکرد. فردین هم دق کرد، در حالی که می‌توانست بازی کند.
در یکی از برنامه‌های تلویزیونی هفت، بعد از سال‌ها آقای افخمی گفت که اگر به تاریخ سینما مراجعه کنید می‌بینید که بعد از فیلم «گنج قارون» تعداد سینماهای تهران افزایش پیدا کرده است بنابراین نمی‌توان نقش فردین را در تاریخ سینمای ایران انکار کرد، اما سال‌ها تلاش شد که این نقش را انکار و حذف کنیم، اما نتوانستیم. برای همین بعد از فوت او تشییع جنازه باشکوهی شکل گرفت. او می‌توانست بازی کند، چرا بازی نکرد؟ اگر بازی می‌کرد چه اتفاقی می‌افتاد؟ در سینمای سی سال اخیر که علی بی‌غمی وجود نداشت، می‌توانست نقش یک پدر را بازی بکند.
منبع: روزیاتو
tags # بازیگر سینما ، سینما سایر اخبار
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند